Czwartek, 29 Czerwiec 2023
Odsłon : 106661
Święto Przemienienia Pańskiego
6 sierpnia 2021 r.
Giovanni Bellini, Przemienienie Pańskie, 1487
„Twarz Jego zajaśniała jak słońce” (Mt 17,2)
Co dziwnego, że oblicze Jezusa stało się jak słońce, skoro On sam był słońcem? Był słońcem, ale ukrytym za chmurą. Teraz chmura się odsunęła, a On na chwilę zajaśniał. Jaka chmura się odsunęła? To nie ciało, ale słabość ciała, która znika przez chwilę. O tej chmurze mówi prorok: „Oto Pan wsiądzie na lekki obłok” (Iz 19,1): obłok z ciała okrywa boskość, lekki, ponieważ to ciało nie nosi samo w sobie żadnego zła; obłok, który zakrywa Jego splendor boski, lekki, ponieważ musi wznieść ciało aż do wiecznego majestatu. To chmura, o której napisano w Pieśni nad Pieśniami: „W upragnionym jego cieniu usiadłam” (Pnp 2,3). Lekka chmura, ponieważ to ciało należy do „Baranka Bożego, który gładzi grzech świata” (J 1,29); i jak tylko są one zgładzone, świat jest wzniesiony na wysokość nieba, pozbawiony ciężaru grzechów. Słońce, zakryte tym ciałem nie „wschodzi nad złymi i nad dobrymi” (Mt 5,45), ale jest „Słońcem sprawiedliwości” (Ml 3,20), które wstaje jedynie nad tymi, którzy boją się Boga. Tradycyjne zakryte przez chmurę ciała, ta „światłość, która oświeca każdego człowieka” (J 1,9) jaśnieje dzisiaj całym swoim blaskiem. Dzisiaj uwielbia to ciało; ukazuje je ubóstwione apostołom, aby oni je objawili światu.
Piotr Czcigodny (1092-1156) opat Cluny
14 września
Gdzie jest krzyż, tam muszą być trudności, kłopoty i przeciwności. Muszą być przykrości, cierpienia, prześladowania i udręki. Wszystko to musi być, bo to wszystko należy do całości zbawienia rodzaju ludzkiego.
Stefan Kardynał Wyszyński – druga kromka chleba